Καλημέρα σας. Επισκέπτομαι το φόρουμ ως ανώνυμος αναγνώστης εδώ και λίγα χρόνια, μάλιστα, σε κάποιο άλλο ήμουν και μέλος εξπρές, πριν, περίπου, μία δεκαετία.
Η δική μου θεώρηση για το κεφάλαιο ωρολογοποιία είναι στην ουσία της επιφανειακή, δεν διαθέτω τις γνώσεις, δεν την αναγνώρισα νωρίς ως τέχνη κι έμεινα μέχρι σήμερα στο βιομηχανικό της πεδίο ως καταναλωτής. Η προσωπική αγάπη για το ρολόι ήταν από παιδί, σήμερα, άνω των πενήντα πλέον, εξακολουθώ να το προσεγγίζω ως αντικείμενο πόθου, στα δικά μου, πάντα, μέτρα.
Συνοπτικά θα σημείωνα, με τυχαία σειρά, ανδρικό παιχνίδι, κοινωνικές κάστες, νεοπλουτισμός, καταναλωτισμός, αντικαταθλιπτικό χάπι, αόρατοι συλλέκτες, σφαγείς πιστωτικών καρτών, ρολόι και κόσμημα.
Στο τώρα μου. Μέχρι 38mm, μετά ξεκινά η άθληση (ή το σφάλμα). Η αφηρημένη τέχνη απαιτεί ζωηρά πορτοφόλια και αμφισβητούμενο ή διαπραγματεύσιμο γούστο, ή έστω έναν οποιοδήποτε παίκτη NBA. Στα ελληνικά δεδομένα, αρκεί ένας κύριος σε κλιμακτήριο ή ένας ενθουσιώδης νέος.
