Βασικά, είχα κάνει κάποιες βασικές αρχές για την μακρά ακινησία, όντας γνώστης των τεχνικών θεμάτων, αλλά, όταν η ακινησία ξεπερνά τα λογικά όρια, κάνει ζημιά.
Για αρχή, είχα γεμίσει τους κυλίνδρους με λάδι, και περιέστρεφα την μηχανή κάθε ΣΚ με την μανιβέλα. Στην περίπτωση αυτή, βγάζεις τα μπουζί, ρίχνεις αρκετό λάδι μέσα στους κυλίνδρους, ξανατοποθετείς τα μπουζί, δυο-τρείς βόλτες, και σκεπάζεις με αδιάβροχο ύφασμα- πλαστικό την περιοχή για να μην έχεις συμπυκνώματα. Και κάθε φορά που γυρίζεις, αφαιρείς και πάλι τα μπουζί, για να μην κάνει υδραυλικές πιέσεις.
Καλό είναι, να λυθούν και οι βαλβίδες, για να μην μένουν τα ελατήρια σε φόρτιση.
Ψεκάζουμε και τα ηλεκτρολογικά - γεννήτρια με σπρέυ κατα της υγρασίας, και τα τυλίγουμε κατά το δυνατόν με λαδωμένο πανί.
Σε μακρά ακινησία, τακώνουμε και το αυτοκίνητο, για να ξεφορτιστούν οι αναρτήσεις, και αν έχουμε χώρο, αφαιρούμε και τα ζαντολάστιχα.
Και η καρότσα, καλύπτεται ΕΠΙΜΕΛΩΣ, να μην την πιάνουν τα καιρικά στοιχεία. Εστω και σε εσωτερικό χώρο, μια και η σκόνη, είναι πάντα παρούσα. Και ένα πέρασμα με αλοιφή - κερί, που αφήνουμε άτριφτο, καλό κάνει.
Και κάθε τέρμινο, είτε μηνιαίως, είτε ότι θέλει ο καθείς, το ΑΕΡΙΖΟΥΜΕ. Να φεύγουν οι υγρασίες. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Αν μπορούμε, αφαιρούμε και χαλάκια - πατάκια.
Σημαντικό, να κάνουμε και "μπολάκια" με αλουμινόχαρτο, με ποντικοφάρμακο, μια και οι ευγενείς Μίκυ-Μάους, έχουν τα καλώδια για εκλεκτό έδεσμα.
Προσωπικά, επειδή δεν περίμενα ότι η ακινησία μου θα ήταν τόσο μακρά, δεν τάκωσα, και όταν η τρίτη κουκούλα σκίστηκε από τον ήλιο-γάτες-αέρα, δεν είχα την ψυχολογία να ανταποκριθώ σωστά. ΛΑΘΟΣ.
Και τώρα, καλούμαι να το διορθώσω.
