Άρχισα να ξαναβλέπω F1 φέτος για δύο λόγους, γιατί ο γιος μεγαλώνει σιγά σιγά, άρχισε να βλέπει και παρέσυρε και εμένα και γιατί ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος της Ιταλίας ξανά. Αλλά αυτό δεν είναι η F1 που αγάπησα.
Αγάπησα την F1 επί Prost και την λάτρεψα επί Schumacher. Γιατί θεωρώ τον Schumacher τον μεγαλύτερο όλων των εποχών; Γιατί α) πέρα από το αστείρευτο ταλέντο έφερε και την πολύ σκληρή δουλειά σε όλα τα επίπεδα (προσωπικό τρόπο ζωής και ενασχόληση με το στήσιμο του μονοθεσίου) στον χώρο και β) γιατί πήγε σε μία ανυπόληπτη ομάδα και βοήθησε στο μεγιστο βαθμό να φτάσει στην κορυφή. Η Εποποιϊα του 1996-2004 δεν πρόκειται να επαναληφθει, ιδίως η τετραετία 96-00, με τη λυσσασμένη του προσπάθεια να πάρει τον τίτλο από τους κυρίαρχους της εποχής. Άλλαξε την νοοτροπία μίας ολόκληρης ομάδας και την μοίρα μιας ολόκληρης αυτοκινητοβιομηχανίας. Το πρόσφατο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του δεν δείχνει ούτε τα μισά από αυτά που θυμάμαι.
Η σημερινή F1 δεν έχει και πολλή σχέση με εκείνην, όπως φυσικά και εκείνη δεν είχε σχέση με τις προηγούμενες εποχές. Αλλά όλοι αυτοί οι κανονισμοί που σκοτώνουν την ελεύθερη εξέλιξη για να αυξήσουν τον ανταγωνισμό, οι αγώνες σε κάτι απίθανες χώρες που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων, η απομάκρυνση από πίστες-ναούς της αυτοκίνησης, όλα αυτά με ξενέρωσαν.
θεός ο Hamilton, θεός και ο Verstappen, είναι οι κορυφαίοι της εποχής και οι πιο καλοί μαθητές των σύγχρονων κανονισμών, δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Αλλά εγώ, ως παππούδι του χώρου, έχω κερδίσει το δικαίωμα στη γκρίνια!