....έρχεται μια στιγμή στην ζωή, που καλείσαι να πάρεις μια απόφαση, για κάτι που θα επιθυμούσες μεν, αλλά, παρά την επιθυμία διστάζεις, λες και " ...αν δεν ? "
Αυτή η απόφαση, μπορεί να είναι για την προσωπική σου ζωή, για την επαγγελματική σου ζωή, για μια μεγάλη αγορά πχ σπίτι, για μια μικρότερη, πχ αυτοκίνητο, για ένα ταξίδι, για μία "σχέση", για πολλά άλλα.
Και μετά την "απόφαση", και μετά από καιρό, αναλογίζεσαι αν ήταν σωστή, πόσα έχασες, πόσα κέρδισες, πόσα διαφορετικά θα μπορούσες να κάνεις, ποσο διαφορετικά, καλά ή κακά θα μπορούσες να είσαι αν δεν είχες πάρει την αντίστοιχη απόφαση, για το ΝΑΙ ή για το ΟΧΙ.
Κάποια στιγμή, έπεσε η ιδέα του .................project.
Πολλές ιδέες, προτάσεις, εναλλακτικές, τιμές , ποιότητες, σχεδιασμοί, όλα ένας .........αχταρμάς.
Ο κάθε ενδιαφερόμενος, έλεγε και τα δικά του, όχι αυτό, ναι το άλλο, όχι έτσι, αλλά αλλιώς, όχι εκεί αλλά πιο πέρα, ανάθεμα και αν θα κατέληγε κάπου. Παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, αλλά και σκεπτικά.
Στην επαγγελματική μου ζωή, είχα κάνει πολλά "project".
Κατασκευές από το λευκό χαρτί, με περιορισμούς στα μεγέθη, σχήματα, προϋπολογισμούς, προδιαγραφές.
Εβλεπα ότι το "θέμα" πλάταινε, οδηγείτο σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, και .........στεναχωριόμουν.
Το ήθελα πολύ, μια και είμαι πολύ υπέρ της δημιουργίας, υπέρ των κατασκευών από το τίποτα, υπέρ των ιδεών, υπέρ της "κόλλας" μεταξύ κάποιων ομάδων.
Αλλά, έβλεπα ότι δεν πηγαινε σωστά, η εμπειρία μου έδειχνε ότι λοξοδρομούσαμε, και ..............απογοητευόμουν.
Και σκέφτηκα. Αξίζει άραγε ? Μπα. Δεν το βλέπω. Αλλού πάει, σε κάτι που απλώς θα γίνει για να γίνει, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, αυτό το κάτι που σε κάνει να αγαπήσεις την δημιουργία, να λαχταρήσεις την απόκτηση, να χαίρεσαι την όψη και την χρήση.
Δεν θα επεκταθώ στις παλινωδίες, τις απόψεις, τις προσεγγίσεις. Είναι εκεί, κατεγραμμένες, όποιος θέλει, τις αναζητά και τις βλέπει.
Θα πώ μόνον, ότι κάποια στιγμή, κλήθηκα εγώ με τον εαυτό μου, την αφεντιά μου και τον Giorgos_I, και οι 4, να πάρουμε την ....απόφαση.
Συμμετέχουμε ή όχι ?
Και στα πρώτα, η απόφαση ήταν δύσκολη. Για την παρέα ναι, για το αποτέλεσμα όχι.
Και επειδή δεν ειμαι ο .................., να κάνω το όχι , ναί, ήμουν σε δύσκολη θέση.
Αποχωρώ ? Γίνομαι ο ........Εφιάλτης της προσπάθειας ?
Γιατί όχι ? Αφού, τα βασικα, δεν γίνονται όπως κατα την γνώμη και των τεσσάρων μας θα έπρεπε για να είναι.
Απλώς για να λέω ότι και εγώ συμμετείχα, και να το πάρω, να εκταμιεύσω ένα ποσό, και μετά να το χώσω σε ένα συρτάρι, και .............αντε γειά ?
Με τα χρόνια εμπλοκής σε πολλούς σχεδιασμούς, από αυγοθήκη μέχρι ποντοπόρων πλοίων, οι βασικές ατάκες τριγύριζαν στον νού, και έλεγα. Να τους τα λέω ? Θα με ................
Η καμήλα, είναι άλογο που σχεδιάστηκε από επιτροπή. Ο κάθε ένας, έβαζε το δικό του, ανυποχώρητα.
Function forms shape. Εδώ, κάπου δεν ακολουθείτο.
Σήμα , σχήμα, χρώμα, θέση. Αρχές του marketing, για ξεχωριστή εμφάνιση.
Μία εικονα, χίλιες λέξεις.
Τα πυρομαχικα, ρίχνονται την ώρα της μαχης.
Χάνονται μόνον οι μαχες που δεν δόθηκαν.
Καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη.
Η ιστορία και ο κόσμος, θυμάται πάντα τον πρώτο, τον νικητή.Τελώντας σε κατάσταση απελπισίας, είπαμε και οι 4. Ας κάνουμε μια προσπάθεια, και αν δεν..........................
Και έκανα. Από την πλευρά μου. Με τα δικά μου γράδα.
Και η μορφή που επιθυμουσα, συνέπεσε και με άλλους, οπότε, ΟΚ.
Και το "αντικείμενο" βγήκε, όπως πίστευα ότι θα έπρεπε κατ' ελάχιστον να είναι.
Και όταν ήρθε πλέον ζωντανό στα χέρια μας, .........ε, κανείς μας δεν το πίστευε.
Ηταν πράγματι, το ένα, το μοναδικό, το διαφορετικό, το μέτρο σύγκρισης πλέον, για όλα τα άλλα.
Και πλέον η σκέψη είναι.
Θα μπρούσε κάποιος φίλος να ΜΗΝ το έχει ?
Εγώ πάντως ΟΧΙ.
Νίκο, Βασίλη, Θοδωρή, ( οι πρωτεργάτες ), σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας.
Οδηγήσατε τις πλατιές λαϊκές μάζες σε μια σημαντική νίκη, η ιστορία κατέγραψε τον νικητή.
Και όλοι πλέον, έχουμε ένα μοναδικό, λατρεμένο αντικείμενο, που σημεδεύει την κάστα μας, και κάποτε θα λέμε
"....ήμουν και εγώ εκεί".
