Στάλθηκε από: Karthan7
« στις: Φεβρουάριος 18, 2021, 19:49:01 μμ »Ειναι υπεροχο για εμενα να διαβαζω ιστοριες και γεγονοτα !
Ευχαριστουμε
Ευχαριστουμε
Στάλθηκε από: Dennis66
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 21:27:27 μμ »Την ιστορία με το «διαστημικό μολύβι» τη θεωρούσα έναν απλουστευτικό θρύλο, αλλά να που υπάρχει ολόκληρο αληθινό στόρυ (το οποίο αγνοούσα) πίσω από τα στυλό των διαστημικών αποστολών !
Τώρα, η χρήση ελβετικών χρονογράφων από σοβιετικές αποστολές είναι γνωστή. Η αντίληψή μου είναι πως οι Σοβιετικοί δεν αμφισβητούσαν τα πρωτεία της ελβετικής σχολής –ό,τι μάλιστα μπορούσαν το «ξεσήκωναν», ακόμη και αυτούσιο, κλασσικό παράδειγμα το Vostok Precision, που ήταν αντιγραφή του ιστορικού Zenith 135- το ίδιο και οι κλασσικοί σοβιετικοί χρονογράφοι Strela (Poljot/Seconda) 3017 column wheel και κατόπιν 3133, που είναι βασισμένοι στα σχέδια των Venus 150 και Valjoux 7734 αντίστοιχα. Συνεπώς, η σοβιετική λογική στο κομμάτι των ρολογιών συνοψιζόταν στην κατασκευή αξιόπιστων ρολογιών, με την προοπτική μαζικής παραγωγής, άρα με χαμηλό κόστος και μικρές απαιτήσεις συντήρησης.
Σε αντίθεση με τους Ιάπωνες, που γρήγορα, αφού έλυσαν τα βασικά, απέκτησαν τη φιλοδοξία να ξεπεράσουν τους δασκάλους, έκδηλη στις υλοποιήσεις της Grand Seiko προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και ακολούθως στη σύλληψη του Astron, που άλλαξε όλο το τοπίο, για πάντα.
Τώρα, η χρήση ελβετικών χρονογράφων από σοβιετικές αποστολές είναι γνωστή. Η αντίληψή μου είναι πως οι Σοβιετικοί δεν αμφισβητούσαν τα πρωτεία της ελβετικής σχολής –ό,τι μάλιστα μπορούσαν το «ξεσήκωναν», ακόμη και αυτούσιο, κλασσικό παράδειγμα το Vostok Precision, που ήταν αντιγραφή του ιστορικού Zenith 135- το ίδιο και οι κλασσικοί σοβιετικοί χρονογράφοι Strela (Poljot/Seconda) 3017 column wheel και κατόπιν 3133, που είναι βασισμένοι στα σχέδια των Venus 150 και Valjoux 7734 αντίστοιχα. Συνεπώς, η σοβιετική λογική στο κομμάτι των ρολογιών συνοψιζόταν στην κατασκευή αξιόπιστων ρολογιών, με την προοπτική μαζικής παραγωγής, άρα με χαμηλό κόστος και μικρές απαιτήσεις συντήρησης.
Σε αντίθεση με τους Ιάπωνες, που γρήγορα, αφού έλυσαν τα βασικά, απέκτησαν τη φιλοδοξία να ξεπεράσουν τους δασκάλους, έκδηλη στις υλοποιήσεις της Grand Seiko προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και ακολούθως στη σύλληψη του Astron, που άλλαξε όλο το τοπίο, για πάντα.
Στάλθηκε από: Wagner669
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 20:44:04 μμ »Φαντάσου την ειρωνία της τύχης να έχεις ξεφύγει από όλους τους κινδύνους του διαστημικού ταξιδιού και να πας από σπασμένη μύτη μολυβιού 🤣🤣🤣
Αυτο ακριβως....
Στάλθηκε από: Spyoly
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 18:03:57 μμ »Ο αστικός μύθος βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.Φαντάσου την ειρωνία της τύχης να έχεις ξεφύγει από όλους τους κινδύνους του διαστημικού ταξιδιού και να πας από σπασμένη μύτη μολυβιού 🤣🤣🤣
Υπήρξε σκάνδαλο τη δεκαετια του 60, σχετικά με τα έξοδα της NASA, η οποια εξόπλιζε τις αποστολές της με μηχανικά μολύβια που κόστιζαν κοντά στα 120 δολάρια έκαστο. Παράλληλα, λογο των κινδύνων της χρίσης γραφίτη, η NASA είχε αρχίσει να εξελίσσει, το κόστος όμως είχε αρχίσει να ξεφεύγει, πράγμα που θα οδηγούσε σε νεο σκάνδαλο και γι αυτο εγκαταλείφθηκε.
Εκείνη την περίοδο η εταιρία του Paul C. Fisher κατέθεσε πατέντα για το AG7 (1965) γνωστό σήμερα ως Space Pen, που υποσχόταν οτι μπορεί να γράφει και στο διάστημα.
Μετά τις πρώτες δόκιμες, η NASA αποφάσισε οτι είναι mission ready τα συγκεκριμένα στύλο και κατόπιν γενναίας έκπτωσης, προμηθεύτηκε περίπου 400 κομμάτια έναντι 2,5 ή 2,7 δολαρίων
Το Σοβιετικό πρόγραμμα, που έως τότε χρησιμοποιούσε ειδικά μολύβια (wax pencils) τα οποία ναι μεν δεν έσπαγαν, αλλά είχαν και αυτά τα προβλήματα τους, αποφάσισε οτι είναι μια πολύ καλή λύση και προμηθεύτηκε και αυτή περίπου 100 τεμάχια AG7
Οπότε σε αυτά που έγραψε ο Spyoly για τους κίνδυνους βραχυκυκλώματος και πυρκαγιάς, απλά να συμπληρώσω οτι τις σπασμένες μύτες που αιωρούνται σε ενα κλειστό θάλαμο στο διάστημα, υπήρχε ο κίνδυνος να τις εισπνεύσουν οι αστροναύτες.
Στάλθηκε από: Wolf-
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 17:02:31 μμ »Τι ωραία παρουσίαση...!!
Σε ευχαριστούμε φίλε...
Σε ευχαριστούμε φίλε...
Στάλθηκε από: Wagner669
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 15:53:11 μμ »Καταπληκτική παρουσίαση για ένα θέμα που φαίνεται ότι αγαπάς παρα πολύ 👌👌👌
Αναφορικα με τα μολύβια του Ρωσσικου διαστημικού προγράμματος όλα τα σχετικά ανάγονται στη σφαίρα του αστικού μύθου ...
Ο γραφίτης και τα μικροσκοπικά κομμάτια που παράγονται με την χρήση του ,ανακαλύφτηκε ευτυχώς έγκαιρα ,ότι είναι το ιδανικό υλικό για ηλεκτρικά βραχυκυκλώματα (λόγω της αγωγιμότητας του)σε ένα διαστημόπλοιο όπου τα πάντα αιωρούνται ...
Όσο και να φαίνεται παράξενο πολλα από τα Ρωσσικα διαστημικά προγράμματα χρησιμοποίησαν Αμερικανικά στυλο (και Ελβετικά ρολόγια φυσικά)
Ο αστικός μύθος βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Υπήρξε σκάνδαλο τη δεκαετια του 60, σχετικά με τα έξοδα της NASA, η οποια εξόπλιζε τις αποστολές της με μηχανικά μολύβια που κόστιζαν κοντά στα 120 δολάρια έκαστο. Παράλληλα, λογο των κινδύνων της χρίσης γραφίτη, η NASA είχε αρχίσει να εξελίσσει, το κόστος όμως είχε αρχίσει να ξεφεύγει, πράγμα που θα οδηγούσε σε νεο σκάνδαλο και γι αυτο εγκαταλείφθηκε.
Εκείνη την περίοδο η εταιρία του Paul C. Fisher κατέθεσε πατέντα για το AG7 (1965) γνωστό σήμερα ως Space Pen, που υποσχόταν οτι μπορεί να γράφει και στο διάστημα.
Μετά τις πρώτες δόκιμες, η NASA αποφάσισε οτι είναι mission ready τα συγκεκριμένα στύλο και κατόπιν γενναίας έκπτωσης, προμηθεύτηκε περίπου 400 κομμάτια έναντι 2,5 ή 2,7 δολαρίων
Το Σοβιετικό πρόγραμμα, που έως τότε χρησιμοποιούσε ειδικά μολύβια (wax pencils) τα οποία ναι μεν δεν έσπαγαν, αλλά είχαν και αυτά τα προβλήματα τους, αποφάσισε οτι είναι μια πολύ καλή λύση και προμηθεύτηκε και αυτή περίπου 100 τεμάχια AG7
Οπότε σε αυτά που έγραψε ο Spyoly για τους κίνδυνους βραχυκυκλώματος και πυρκαγιάς, απλά να συμπληρώσω οτι τις σπασμένες μύτες που αιωρούνται σε ενα κλειστό θάλαμο στο διάστημα, υπήρχε ο κίνδυνος να τις εισπνεύσουν οι αστροναύτες.
Στάλθηκε από: Spyoly
« στις: Φεβρουάριος 17, 2021, 08:44:33 πμ »Καταπληκτική παρουσίαση για ένα θέμα που φαίνεται ότι αγαπάς παρα πολύ 👌👌👌
Αναφορικα με τα μολύβια του Ρωσσικου διαστημικού προγράμματος όλα τα σχετικά ανάγονται στη σφαίρα του αστικού μύθου ...
Ο γραφίτης και τα μικροσκοπικά κομμάτια που παράγονται με την χρήση του ,ανακαλύφτηκε ευτυχώς έγκαιρα ,ότι είναι το ιδανικό υλικό για ηλεκτρικά βραχυκυκλώματα (λόγω της αγωγιμότητας του)σε ένα διαστημόπλοιο όπου τα πάντα αιωρούνται ...
Όσο και να φαίνεται παράξενο πολλα από τα Ρωσσικα διαστημικά προγράμματα χρησιμοποίησαν Αμερικανικά στυλο (και Ελβετικά ρολόγια φυσικά)
Αναφορικα με τα μολύβια του Ρωσσικου διαστημικού προγράμματος όλα τα σχετικά ανάγονται στη σφαίρα του αστικού μύθου ...
Ο γραφίτης και τα μικροσκοπικά κομμάτια που παράγονται με την χρήση του ,ανακαλύφτηκε ευτυχώς έγκαιρα ,ότι είναι το ιδανικό υλικό για ηλεκτρικά βραχυκυκλώματα (λόγω της αγωγιμότητας του)σε ένα διαστημόπλοιο όπου τα πάντα αιωρούνται ...
Όσο και να φαίνεται παράξενο πολλα από τα Ρωσσικα διαστημικά προγράμματα χρησιμοποίησαν Αμερικανικά στυλο (και Ελβετικά ρολόγια φυσικά)
Στάλθηκε από: Ευρυάναξ
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 22:18:39 μμ »
Εξαισιο.
Εκπληκτικο .
Δεν ηθελα να τελειωσει .
Συγχαρητηρια
Στάλθηκε από το PRA-LX1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από: Gnl1977
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 22:03:14 μμ »Δεν έχω λόγια.....
Στάλθηκε από: WasteG8
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 21:54:44 μμ »Παρουσίαση επαγγελματικού επιπέδου εξωτερικού.
Φωτό ανώτερες.
Μπράβο....
Φωτό ανώτερες.
Μπράβο....
Στάλθηκε από: Giorgos_I
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 21:51:53 μμ »...εγώ, που πρώτη φορά ήρθα σε επαφή πριν ελάχιστους μήνες με Ρώσικο, κάτι τέτοια άρθρα τα χρειάζομαι για να μάθω.
Σε ευχαριστώ.
@Dennis66
Σε ευχαριστώ.
@Dennis66
Στάλθηκε από: Apo_Zark
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 21:01:17 μμ »Σεμιναριακού επιπέδου παρουσίαση! 
Τρομερός, όπως και το ρολόι!
Τρομερός, όπως και το ρολόι!
Στάλθηκε από: Dennis66
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 20:53:00 μμ »Eυχαριστώ ! Κίνητρο για το ποστ είναι η κάποια έλξη που βλέπω εδώ για τα ρώσσικα ρολόγια, ιδίως για τα Vostok, οπότε σκέφτηκα πως μια αναδρομή στις ρίζες τους δεν θα πήγαινε χαμένη. Γενικά, περισσότερο ενδιαφέρον, πιστεύω, παρουσιάζει να δούμε τι (και πώς και πότε) έκανε ένα ρολόϊ στο παρελθόν , παρά πόσο θα κάνει στο μέλλον. 
Στάλθηκε από: oikonikos
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 20:28:00 μμ »Υποδειγματική παρουσίαση!!!
Στάλθηκε από: nikonian
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 19:58:06 μμ »Πολύ ενδιαφέροντα ρολόγια, πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση
Στάλθηκε από: sub50
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 19:18:12 μμ »Για εμένα μία από τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχω διαβάσει εδώ μέσα!
Ευχαριστούμε πολύ!
Υπέροχες και οι φωτογραφίες!
Συγχαρητήρια για το απόκτημά σου!
Ευχαριστούμε πολύ!
Υπέροχες και οι φωτογραφίες!
Συγχαρητήρια για το απόκτημά σου!
Στάλθηκε από: jiorg
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 18:59:51 μμ »Ντενης, τρομερο το αρθρο!!!!!
Υπεροχα και υπερενδιαφεροντα τα ρολογια
Υπεροχα και υπερενδιαφεροντα τα ρολογια
Στάλθηκε από: geezerv
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 18:55:28 μμ »Απολαυστική παρουσίαση ενός ρολογιού που αγνοούσα μέχρι πριν λίγο καιρό! Ευχαριστούμε!
Στάλθηκε από: micraSport
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 18:48:23 μμ »Εξαιρετικό.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Sent from my Redmi Note 9S using Tapatalk
Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Sent from my Redmi Note 9S using Tapatalk
Στάλθηκε από: Dennis66
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 18:39:59 μμ »
Στάλθηκε από: Dennis66
« στις: Φεβρουάριος 16, 2021, 18:38:21 μμ »
Κωμόπολη του Τσίστοπολ, στο Ταταρστάν, πάνω στον ποταμό Κάμα, κάπου οκτακόσια χιλιόμετρα απ’ τη Μόσχα. Η πατρίδα του Παστερνάκ. Aλλά και η φωλιά της BOCTOK, ήδη από τα χρόνια του πολέμου. Η γεννέτειρα του Amphibia, φυσικά. H ιστορία της δημιουργίας του γνωστή, πως δηλαδή ο Νοβίκωφ και η Μπέλοβα ανέλαβαν να δώσουν τη σοβιετική απάντηση σε καταδυτικά ρολόγια όπως το Fifthy Fathoms και το Submariner. Και μάλλον τα κατάφεραν. Το ρημάδι δούλεψε όπως ακριβώς είχε –ευφυώς- σχεδιαστεί να δουλεύει. Αγαπήθηκε και καθιερώθηκε, για στρατιωτική, αλλά και πολιτική χρήση, φορέθηκε σ’ αμέτρητους καρπούς κι υπέστη τα πάνδεινα, χώρια από τις τροποποιήσεις του. Η χάρη του έφτασε ως το διάστημα, αποκτώντας τον τιμητικό τίτλο του Space Watch. Kι όλ’ αυτά πριν καν το φορέσει ο Steve Zissu. Μόνο τυχαία δεν επιβιώνει ως τα σήμερα.
Όταν στη BOCTOK κάποτε ξεμέθυσαν από την επιτυχία του Amphibia (και τη γιορταστική ποσότητα βότκας), έκατσαν και το σκέφτηκαν. Καλά είναι τα 200 μέτρα υδατοστεγανότητας, αλλά γιατί όχι 300 ; Κάποιοι, που βαριόντουσαν την όλη φάση, μουρμούρισαν «δεν χρειαζόμαστε Αmphibia 300 μέτρων, γι’ αυτά τα βάθη έχουμε το Vodolaz».
Φυσικά, τo κτηνώδες (60mm) Zlatoust Vodolaz 191-ChS. Η παραγωγή του ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 και συνεχίστηκε αδιάκοπα για πάνω από 20 χρόνια. Σ΄αυτό το διάστημα χρησιμοποιείτο συνεχώς σε κάθε σοβιετική υποβρύχια αποστολή, είτε πολεμικής είτε τεχνικής φύσης. Όμως, το πέρασμα στα ‘70s υπαγόρευε ανανέωση, τεχνολογικές καινοτομίες, εκσυγχρονισμό. Kαι πειραματισμό. Να δοκιμάσεις τα όριά σου, να δεις ως που μπορείς να φτάσεις. Εν προκειμένω, πόσο βαθιά.
Κι έτσι ξεκίνησε η σχεδίαση του НВЧ-30, με πλατφόρμα το δοκιμασμένο Amphibia. Ο στόχος των 300 μέτρων επέβαλε κάποιες τροποιήσεις. H ατσάλινη κάσα, λοιπόν, των 38mm (τύπος 350) παρέμεινε (σχεδόν) η ίδια, όπως και η κορώνα χωρίς προφυλακτήρα, όμως, ξεκινώντας από το καπάκι, που ειδάλλως θα παραμορφωνόταν υπό τις μεγαλύτερες πιέσεις, το πάχος του αυξήθηκε από τα 1,2 χιλιοστά της στάνταρ Amphibia έκδοσης στα 1,6. Έπειτα, είχε σειρά το κρύσταλλο, που πάχυνε γενναιόδωρα, από τα 2,5mm στα 3,9mm. H φλάντζα φάρδυνε κι αυτή. Αλλά και τα lugs, που δεν ενέπνεαν αρκετή εμπιστοσύνη για καταδύσεις ως τα 300 μέτρα, ενισχύθηκαν κατά το πάχος και μεγάλωσαν, ώστε να υποστηρίζουν ιμάντα 22mm, δίνοντας στο ρολόϊ την χαρακτηριστική του όψη. Διαφορετικό dial, κατάμαυρο, με ευδιάκριτη φωσφορίζουσα σήμανση και paddle ωροδείκτη. Η αλουμινένια στεφάνη έφυγε και τη θέση της πήρε φαρδύτερη, χρωμιωμένη, ομοίως διπλής κατεύθυνσης. Κατά τα λοιπά, το НВЧ-30 μοιραζόταν, φυσικά, με τα κοινά Amphibia την αξιόπιστη κουρδιστή 2209, με το αντικραδασμικό balance wheel και αυτονομία άνω των 40 ωρών, που διατηρήθηκε σε παραγωγή έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Κατόπιν αυτών και της κατασκευής των πρωτοτύπων, το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια βαθιά παγωμένη θάλασσα (ήταν διαθέσιμη η Βόρεια Θάλασσα), ένα πολεμικός στόλος σε άσκηση (από τέτοιους άλλο τίποτε) και μερικοί δύτες που θα πραγματοποιούσαν τις δοκιμές, σε πραγματικές συνθήκες δράσης. Όταν όλα τελείωσαν, το НВЧ-30 είχε περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις. Κι έτσι, από το 1971 και μετά, τέθηκε σε παραγωγή, περιορισμένη βέβαια, διότι -σε αντίθεση με το ξαδελφάκι του Amphibia- το НВЧ-30 ποτέ δεν διατέθηκε για πολιτική χρήση, συνεπώς η παραγωγή του περιοριζόταν στο να καλύψει εξειδικευμένες στρατιωτικές ανάγκες. Επρόκειτο λοιπόν για αυστηρά στρατιωτικό υλικό και βέβαια για κρατικό περιουσιακό στοιχείο (αν και κάποια μεμονωμένα δείγματα φαίνεται πως δωρήθηκαν, τιμής ένεκεν, σε στρατιωτικούς).
-Ποιοί το χρησιμοποιούσαν ; -Οι Ειδικές Δυνάμεις του Ναυτικού (οι περιβόητες «Spetsnaz»), οι κομάντος βατραχάνθρωποι, οι μηχανικοί δύτες του Σοβιετικού Πολεμικού Ναυτικού, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των υποβρυχίων. Αξίζει, για ιστορικούς λόγους, να σημειωθεί ότι το НВЧ-30 δεν εκτόπισε το απηρχαιωμένο Zlatoust 191-ChS από τις ένοπλες δυνάμεις της EΣΣΔ. To θηρίο συνέχισε να χρησιμοποιείται παράλληλα, κατά περίπτωση, και μάλιστα για αρκετά χρόνια μετά τον τερματισμό της παραγωγής του (1974). Μ’ αυτό το δεδομένο, δηλαδή με συνεχή θητεία περίπου τριάντα ετών, το Zlatoust Vodolaz μπορεί άνετα –εξ όσων γνωρίζω- να θεωρηθεί το μακροβιότερο όλων των στρατιωτικών ρολογιών, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα πρώτα σωζόμενα δείγματα του НВЧ-30 ανήκουν στον τύπο «610» και χρονολογούνται από το 1971, οπότε το μοντέλο τέθηκε αρχικά σε παραγωγή. Ο δεύτερος τύπος, ο πλέον κοινός («119» και «630» - το γνωστό «βαρέλι») αντικατέστησε τον προηγούμενο κάπου δέκα χρόνια μετά, ενώ φαίνεται να υπήρξε και κάποιος μυστηριώδης τρίτος τύπος, κάπου προς το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, μεταξύ 1988 και 1990, το λεγόμενο “Albatros”, με τροποποιημένη κάσα «320» και καλίμπρα την αυτόματη 2409Α.
Το δικό μου, λοιπόν, NVCh-30 ανήκει στην πρώτη φουρνιά, με έτος κατασκευής το 1971. Στο σημείο αυτό, να πω ότι το πώς ένα κρατικό περιουσιακό στοιχείο –και μάλιστα στρατιωτικό υλικό- της ΕΣΣΔ κατέληξε στο συρτάρι μου είναι μια μεγάλη ιστορία, που θα χρειαζόταν ξεχωριστό κεφάλαιο για ν’ αφηγηθώ. Χωρίς να περνιέμαι για κάνας συλλέκτης της προκοπής, ωστόσο να πω πως όταν μ’ ενδιαφέρει ένας συγκεκριμένος τύπος vintage ρολογιού κοιτάζω ούτως ώστε να αποκτήσω το δείγμα που θα βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, με κριτήριο πάντα τα οικονομικά μου.
Τα НВЧ-30, ιδίως της πρώτης γενεάς, είναι γενικά, μάλλον δυσεύρετα. Κατά καιρούς εμφανίζονται προς πώληση κάποια δείγματα, συνήθως σε κακή έως μέτρια, ακόμη συνηθέστερα σε μη αυθεντική κατάσταση. Είναι λογικό, εφόσον εξ ορισμού αυτά τα ρολόγια γνώρισαν σκληρή χρήση κατά το χρόνο της υπηρεσίας τους. Συνέβη, πριν ένα χρόνο, να πέσω στην περίπτωση που μ’ ενεδιέφερε, ένα НВЧ-30 σε ουσιαστικά NOS κατάσταση, με όλα τα έγγραφά του και την αυθεντική συσκευασία του, που από μόνη της είναι ένα μικρό αξιοπερίεργο, μια ατσάλινη «κονσέρβα», επενδυμένη εσωτερικά με αφρολέξ και μέγεθος τέτοιο ώστε να φωλιάζει ακριβώς το ρολόϊ.
H ιδέα της δημιουργίας του НВЧ-30 έρχεται τη στιγμή που η ελβετική, κυρίως, τεχνολογία έχει να επιδείξει έξοχα καταδυτικά μοντέλα, με τα προβλήματα υδατοστεγανότητας λίγο ή πολύ λυμένα. Rolex Submariner 1680, Omega Seamaster 300, Doxa Sub300, ασφαλώς το θαυμαστό Blancpain Fifty Fathoms, Tudor Oyster Prince, ενώ από την Ανατολή έρχεται το Seiko 300m-6159, με τις ιδιαιτερότητές του. Ρολόγια ήδη θρυλικά, με κάποια απ΄αυτά να αξιοποιούνται, λόγω της αντοχής τους, και στρατιωτικά, ιδίως στα πεδία των μαχών στο Βιετνάμ.
H κουρδιστή καλίμπρα, έναντι όλων παραπάνω αυτόματων μηχανισμών, είναι το προφανές σημείο υστέρησης του НВЧ-30. Ωστόσο, oι Σοβιετικοί κατασκεύαζαν αυτόματες καλίμπρες ήδη από το 1956 (Rodina 2415Α , ακολούθως επανασχεδιασμένη το 1962 ως Poljot/Orbita 2415). Με δεδομένο ότι η κουρδιστή 2209 είχε προλάβει να αποδείξει έμπρακτα την αξιοπιστία της, φορεμένη στην πρώτη γενιά των Amphibia, είναι πολύ πιθανό να προκρίθηκε σαν καλίμπρα του НВЧ-30 από επιλογή κι όχι να επιβλήθηκε ως ανάγκη : Με την απλή λογική ότι ένα αμιγώς στρατιωτικό ρολόϊ, που μάλιστα προοριζόταν για ειδικές υποβρύχιες μονάδες, δεν θα παρίστατο ανάγκη να χρησιμοποιηθεί παρά για μικρά χρονικά διαστήματα, πριν καταλήξει προς φύλαξη στη θήκη του, μετά το τέλος της αποστολής. Τόσο-όσο λοιπόν, κατά τη σοβιετική φιλοσοφία, στρατιωτικός εξοπλισμός και όχι daily wearer, με την περίπτωση να θυμίζει αρκετά την ιστορία εκείνη που θέλει τους Αμερικανούς να επενδύουν τεράστια ποσά για την κατασκευή ενός στυλό διαρκείας ικανού να γράφει σε κενό αέρος, πρόβλημα που οι Σοβιετικοί έλυσαν στις δικές τους διαστημικές αποστολές χρησιμοποιώντας ένα απλό μολύβι.
Σε κάθε περίπτωση, με αμιγώς ωρολογιακά κριτήρια, τα σύγχρονα του НВЧ-30 ελβετικά δείγματα είναι αρκετά μπροστά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Από την άλλη πλευρά, ένα στρατιωτικό ρολόϊ τεκμαίρεται τόσο αξιόλογο όσο ακριβώς ο στρατός στον οποίον υπηρετεί. Kαι η αλήθεια είναι πως οι Σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ήταν παγκόσμιος φόβος και τρόμος. Εν τέλει, όπως θα ‘λεγε κι ο Νοβίκωφ με κάποια σαρκαστική διάθεση, «όταν οι άλλοι αγόραζαν FF και MilSub από τους Ελβετούς, εμείς φτιάχναμε τα δικά μας !»
[ Για το κείμενο άντλησα στοιχεία από το εξαιρετικό άρθρο του Bρετανού συλλέκτη (και μέλους του WUS) Μatt Brace : https://vintagewatchinc.com/ussr/vostok/nvch-30/
Όλες οι φωτογραφίες δικές μου.]