Και κάπου εδώ, ξεκινούν οι ιστορίες του στυλ :
-
"Θυμάμαι τότε που μας μάζεψε ο Μωυσής για να φύγουμε απο την Αίγυπτο... Τί ταλαιπωρίες πέρασε το ρολεξ μου τόσα χρόνια στην έρημο, και δεν έκανε κιχ..."-
"Τότε, στην μάχη του Μαραθώνα, φόραγα το Ρολεξ στο χέρι που κρατούσα το σπαθί! Όλη την μάχη (χτυπήματα, αίμα, ιδρώτα) την έβγαλε αλώβητο!..."-
"Όταν μπαρκαρα στο Καλυψώ του Κουστώ, δεν σκέφτηκα να έχω άλλο ρολόι πέρα απο ρολεξ μαζί μου στις αποστολές....και δεν με απογοήτευσε!..."..... Όμορφες και ένδοξες στιγμές, που διαβάζοντας τις οι νυν κάτοχοι φουσκώνουν απο περηφάνια και για την δική τους επιλογή. Βγάζουν το ρολεξ τους απο το κουτί και το θαυμάζουν... Το φορούν και λίγο στον καρπό (προσεκτικά, μην φύγει κανένα αυτοκόλλητο), παίρνουν "την δόση" τους, βγάζουν και μια φωτό για το "Σήμερα φόρεσα", και μετά πάλι κουτί και ντουλάπι, να προφυλακτεί η επένδυση...
(Φυσικά, υπάρχουν και οι πιο "τολμηροί", αυτοί που το καλοκαίρι θα βγάλουν φωτό και σε μια ξαπλώστρα -προσεκτικα πάντα, μην πέσει κόκκος άμμου στο ρολόι και κάνει κανένα hairline- για να τονίσουν τον περιπετειώδη χαρακτήρα του ρολογιού του ).