Σε χθεσινή μου επίσκεψη σε κατάστημα ρολογιών που εμπορεύεται πολλές μάρκες, με πήγε ο δρόμος για μικρές δοκιμές. Δίπλα μου ήταν ένας πελάτης (νέος σε ηλικία) τον οποίο εξυπηρετούσε η ίδια κοπέλα με εμένα.
Να μην τα πολυλογώ, από το διάλογό τους και όσο δοκίμαζα, κατάλαβα ότι «έλαβε το τηλεφώνημα» για ένα ατσάλινο της εταιρείας. Όσο δοκίμαζε το ρολόι, η κοπέλα του ανέφερε ότι είναι σπάνιο και ήταν τυχερός που βρέθηκε.
Δεν κοίταξα από διακριτικότητα τι επέλεξε ο πελάτης. Όταν του ανέφερε ότι θα φέρει το μπρασελέ στα μέτρα του καρπού του, τον ρώτησε αν είχε ξανά άλλο αυτόματο και ανέφερε πως όχι. Άρχισε να του εξηγεί τα βασικά πράγματα για το πως λειτουργούν τα αυτόματα και είχε απορίες με το πότε κάθε πότε θα πρέπει να το κουρδίζει. Ασχολήθηκε τουλάχιστον 5’ για το πως αλλάζει η ημερομηνία γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά με το 30 και το 31 ανά μήνα.
Τελικά φορώντας το στο τέλος με ρωτάει, αυτά που δοκιμάζεις εσύ φίλε είναι καλά?... και μου δείχνει στο χέρι του ένα Datejust με λατινικούς αριθμούς.
Καλά είναι του λέω, αλλά όχι τόσο σπάνια όσο το δικό σου. Και μου απαντάει δε φαντάζεσαι τι έχω κάνει για να βρω ένα τέτοιο…
Χαιρετηθήκαμε αφού του ευχήθηκα καλοφόρετο.
Θεωρώ ότι είναι ένα προφίλ μεγάλου ποσοστού ανθρώπων – πελατών της εταιρείας.
