ΙΜΟ η ποιότητα φαίνεται από την αίσθηση που σου δίνει μόλις το πιάσεις και το "ζυγίσεις " στο χέρι σου. Μετά εξετάζεις το καντράν, τους δείκτες, τα lugs, το καπάκι, και το μπρασελέ. Η δουλειά και η προσοχή στην λεπτομέρεια, είναι αυτό που κάνει την διαφορά.
Και αυτά ΠΡΙΝ αρχίζεις να εξετάζεις "μηχανές".
Δεν αρκούν αυτά για να σε πάνε ταμείο, όμως, δυστυχώς.
Παίζει το "όνομα" (θέλω ο απέναντι να βλεέπι ότι φορώ Rolex), η αξία μεταπώλησης (άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ αν χρειαστεί να το πουλήσω να ξέρω ότι μπορώ να το δώσω με "κλειστά μάτια"), η αξιοπιστία (το θέλω σκυλί, και να το κοπανήσω δεν έγινε κάτι) και τέλος το θέλω κλασσικό, όμορφο και διαχρονικό (να το αφήσω στα παιδιά μου και να με ευγνωμονούν)...
Βαγγέλη, το "όνομα" κτίζεται. Η αναγνωρισιμότητα για να την βλέπει ο άλλος, κτίζεται, η αξία μεταπώλησης, απαιτεί επενδύσεις ετών, και R&D, η αντοχή απαιτεί σοβαρή εμπλοκή σε διεθνώς αναγνωρισμένα events όπου θα επιβιώσεις, ( ?), αναλαμβάνοντας και τα ρίσκα της αποτυχίας, το κλασσικό είναι το απλό, κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ειδικά το SUB, κυκλοφορεί σε τόσα "αντιγραφα", ( δεν μιλάω για μαϊμούδες, αλλά σχέδια καθιερωμένων εταιριών ), που αν σβήσεις την μάρκα, δύσκολα αναγνωρίζεται από τους μη ειδικούς.
Αλλά σκέψου από που ξεκίνησε το OYSTER, και πόσα χρόνια πήρε να φθάσει τα 200 μέτρα ( πρώτο SUB ). Επρεπε να έρθει η εποχή, να αναπτυχθεί η κατάδυση σαν χόμπυ ή και επάγγελμα ( πχ εξέδρες ), για να "πιάσει".
Την δεκαετία του 1970, ποιός ήξερε τα Rolex ? Μετρημένοι στα δάκτυλα ήταν οι πελάτες. Μια τρύπα στην Καραγιώργη Σερβίας ( στοά ) ήταν το μαγαζί. Το έζησα. Εκεί ξεροσταλιάζα.
Πήρε
ΠΟΛΛΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ για να κερδίσει μερίδιο αγοράς, που θεωρώ ότι στην Ελλάδα είναι ΠΟΛΥ ανω του μέσου Ευρωπαϊκού ορου.
Εδώ στην πολυεθνική, κυκλοφορούσαν στα 1000 άτομα 50-60 ρολόγια, όξω, στις 5000 δεν μας φτάνανε. Αλλά είχαν ΡΡ, Cartier, JLC, VC και άλλα δευτεράτα.
Εδώ όμως ήταν ( είναι ? ) "κριτήριο επιτυχίας". Και το 50-60 % φορούσε μαϊμού.
Βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, δεν έχω τις κατάλληλες σπουδές για να το αναλύσω.
