Στα πρώτα βήματά του στον κινηματογράφο, άσημος ακόμη, νοίκιασε σπίτι κοντά στο πατρικό μου στη Δάφνη (Β' μέρος της δεκαετίας του '50) και τον έβλεπα να φεύγει και να έρχεται, με τα πόδια, σχεδόν τρέχοντας.
Αυτό σχεδόν τρέχοντας που είπες πόσο χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν...
Στάλθηκε από το LYA-L29 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
....από τις διηγήσεις του Βασίλη, δεν "έπαιζε" τέτοιο ρόλο. Ετσι ήταν και στην καθημερινότητά του.
Είχε πεί "«Ετρεχα σε όλη μου τη ζωή με 300... Αλλά δεν έκοψα ποτέ το νήμα γιατί συνεχώς μου το μετακινούνε. Όλο πλησίαζα και όλο μου το πήγαιναν λίγα μέτρα πιο 'κει...»
Και ένα περιστατικό, που δείχνει την δύσκολη ζωή που πέρασε, πείνα, εξορίες, χρέη.
Ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιώργος Λαζαρίδης έχει αφηγηθεί το εξής περιστατικό: «Στις δοκιμές του "Τρελού του Λούνα Παρκ" (1970) ο Θανάσης έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει τις τρεχάλες πάνω στη σκηνή για να τον παρακολουθήσει και ο θεατής.
"Δάσκαλε, αδύνατο να φρενάρω. Είμαι ηθοποιός ανοιχτής θάλασσας, κατάλαβέ το", έλεγε στον Μιχαηλίδη, τον σκηνοθέτη του.
"Κι όμως Θανάση μου, στη σκηνή του μονολόγου που λες για τη ζωή σου πρέπει να κάτσεις σ' αυτό το σκαμνάκι και να συγκεντρωθείς. Αλλιώς, δεν βγαίνει συγκίνηση".
Πράγματι στην πρόβα τζενεράλε ο Θανάσης κάθεται στο σκαμνάκι του μονολόγου και δίνει ρεσιτάλ. Κλαίγοντας τελείωσε. Ορθιοι χειροκροτούσαν. Τρέχει συγκινημένος και ο Μιχαηλίδης στα παρασκήνια.
"Είδες Θανάση μου που είχα δίκιο;".
"Δάσκαλε: Δεν βγήκε από το σκαμνάκι η συγκίνηση. Σκεφτόμουν ότι αύριο έρχονται κλητήρες και μου παίρνουν το σπίτι και δεν ξέρω πού να βολέψω τη Μίνα και τα παιδιά..."».
https://www.lifo.gr/articles/arxeio_articles/148478
